- Szczegóły
-
08.03.2009
Jedną z cech współczesnego społeczeństwa krajów rozwijających się jest starzenie się ludności. Rośnie długość życia ludzi, przybywa ludzi w wieku poprodukcyjnym, maleje przyrost naturalny. Zjawisko te dotyczą także Polski. Badania wskazują, że starzenie się jest w większym stopniu procesem zachodzącym w psychice ludzi starszych, niż warunkiem biologicznym. Duże znaczenie ma fakt, by włączyć osoby starsze do systemu kształcenia ustawicznego, by ludzie ci mogli aktualizować swoją wiedzę, mogli aktywnie uczestniczyć w każdych procesach zachodzących wokół nich, w środowiskach, w których żyją, by zachować i zwiększyć ich sprawność intelektualną, psychiczną i fizyczną.
Indeks kapitału intelektualnego dla seniorów plasuje Polskę na ostatnim miejscu pośród 16 krajów europejskich. To jeden z wniosków płynących z Raportu „Kapitał intelektualny Polski” – opracowany przez Zespół Doradców Strategicznych Prezesa Rady Ministrów w 2008 r. Na to niekorzystne miejsce w istotnym stopniu wpływają m.in. następujące statystyki:
-
niski poziom aktywności zawodowej polskich seniorów;
-
wysoki poziom poczucia alienacji wśród osób starszych;
-
niski poziom dostępności usług medycznych liczony jako liczba lekarzy na 1000 mieszkańców.
Na tle niektórych społeczeństw europejskich (Austria, kraje skandynawskie, Niemcy) niewielka część Polaków w wieku 55-64 lata (16,2%) korzysta z jakichkolwiek form zdobywania wiedzy. To powoduje, że osoby 50+, które są często w pełni sprawne fizycznie i psychicznie, przestają być aktywne zawodowo i społecznie tylko dlatego, że nie aktualizują swojej wiedzy i umiejętności.
- Szczegóły
-
08.03.2009
Uniwersytet Trzeciego Wieku jest placówką dydaktyczną dla osób w podeszłym wieku. Naturalnie, nie jest to uczelnia, nie ma więc charakteru akademickiego, nie zdaje się egzaminów, ani nie otrzymuje stopni naukowych (choć niejednokrotnie takie placówki powstają także przy ośrodkach akademickich, wykorzystując kadrę naukową uczelni), ale spełnia znakomitą rolę w dziedzinie kształcenia dorosłych (kształcenia ustawicznego) i pomocy w ich samokształceniu, a co za tym idzie dąży do poprawy jakości życia osób starszych.
Idea Uniwersytetów III Wieku jest stosunkowo młoda. Zrodziła się we Francji w 1973 roku, kiedy to przy Uniwersytecie w Tuluzie utworzono placówkę dydaktyczną dla osób starszych właśnie nazwaną Uniwersytetem Trzeciego Wieku1. Idea szybko rozpowszechniła się po całej Europie i wielu krajach zaczęły powstawać podobne placówki. Już w 1975 r. w Warszawie powstał pierwszy w Polsce Uniwersytet III Wieku. Obecnie w Polsce działa ok. ok. 130 Uniwersytetów III Wieku. W większości prowadzonych przez stowarzyszenia, zajmujące się działalnością popularnonaukową oraz kulturalno-rekreacyjną, prowadzące odczyty, wykłady, panele dyskusyjne, lektoraty językowe, ale także zespoły twórcze, np. literacki, pamiętnikarski, plastyczny, muzyczny. Zajmują się one także rehabilitacją ruchową, rekreacją, organizowaniem obozów i wycieczek.
W wypadku stowarzyszeń osoby uczestniczące w zajęciach wnoszą przy zapisie niewielką roczną składkę. Powołują oni Samorząd Słuchaczy, który bierze na siebie wiele spraw organizacyjnych.
W Łapach Uniwersytet organizuje się przy Bibliotece Publicznej. Z czasem może się usamodzielnić i powołać odrębne stowarzyszenie, jeśli taka byłaby wola Słuchaczy.
